Bam!

Een kaartje met een flesje bubbels om iemand te feliciteren met een nieuwe baan. En een kaartje voor iemand die een nieuwe baan zoekt. De tekst is hetzelfde, de uitwerking totaal anders. Maar voor beide personen hoop ik wel op een fijne baan voor nu of in de toekomst. 

Late post door vroege vogel

Een nieuwe werkplek betekent vaak nieuwe collega's. In mijn geval zijn het veel mensen die ik opnieuw kan begroeten als collega aangezien ik tijdens mijn opleiding op dezelfde middelbare school heb lesgegeven. De collega waar zoontje Aron is geboren kende ik al en we delen hetzelfde lokaal. Alleen daarom goede excuses voor een kaartje. Het was wat aan de late kant maar alles verloopt nog niet volgens schema. Ik doe mijn best (met alle hulp van liefste man en ouders) maar de balans werk - privé is nog niet helemaal optimaal. Zo komt het dan wel eens voor dat ik om 6 uur 's ochtends mijn bed uitga om wat praktische zaken als cijfers invoeren en een inlevermoment opgeven via het schoolsysteem combineer met wat vrije tijd zoals dit blogbericht typen en wat reclamefolders lezen.. 

Verf op je bord

Deze kinderkunst staat al een tijde te pronken. Noa beschilderde twee bordjes in de vorm van boterhammen. De roze variant voor opa en de blauwe voor oma.. Fijn dat kinderen niet in hokjes denken en doen wat ze willen in plaats van wat anderen zeggen. Door de rijkelijke klodders verf zijn de bordjes eerder pronkstukken dan eetgerei. Als je een mes ietwat fors gebruikt kun je de verf als broodbeleg gebruiken. Prachtig om te zien is het wel. Mama is erg tevreden zolang 'knutsssalun' als een van de fijnste bezigheden wordt gezien want mama geniet er ook erg van. 

Groen

Herfstvakantie in Zeeland, we proberen onze hele waslijst aan wensen af te strepen. Praktische zaken zoals winterkleding kopen, kleine en grote klussen in en om het huis die moeten gebeuren en gelukkig ook leuke dingen. Zoals pannenkoeken eten en daarna naar het bos. Half Zeeland en Brabant waren neergestreken in de buurt van 'T Appeltje, onze twee auto's reden door en vonden de echte bos rust verderop. Heel veel paddenstoelen, veel kleuren en geuren en genieten van het moment met elkaar. Eigenlijk zouden momenten als deze verplicht moeten zijn. Even weg van de hectiek, de sleur en de verplichtingen. Alleen maar de natuur, het bij elkaar zijn en de nieuwe herinnering hiervan. 

..en goud!

Een gouden variant voor een gouden huwelijk. Vrienden van mijn ouders waren 50 jaar getrouwd en ook daarvoor werd een kaart gemaakt. Een hele uitbundige met inkt spetters, gouden accenten en een label met het huwelijksjaar. Heel wat anders dan de zilveren kaart en toch met precies hetzelfde doel, veel gelukswensen voor het bruidspaar!

Als ik deze foto terugzie bedenk ik me hoeveel voldoening het geeft om zelf iets te maken. Zoals het meest recente uit de keuken: een geweldige rode linzensoep van het blog van de Groene meisjes en een grote bloemkoolpizza die binnen mum van tijd opgegeten was (recept van Paulines keuken). Of het voorbereiden van de lessen, het maken van nieuwe opdrachten en hierdoor de meest leuke vondsten opdoen, op internet en in de klas. Thuis 'bouwen' we verhalen met Duplo en wordt er volop gespeeld met Sofie van het Magisch Speelhuis van Vtech Vrolijke vriendjes. De combinatie thuis, huis en werk is pittig en daardoor is het fijn om te genieten van kleine winst-momenten. 

Zilver..

Eindelijk weer een bericht van mijn kant! En nog wel met een foto van een poosje geleden. Alweer 25 jaar geleden was ik bruidsmeisje op de bruiloft van mijn jongste broer en zijn vrouw. Een zilveren jubileum dus (bijna onzichtbaar, het cijfer 25 rechts op de kaart is zilver). Het papier is van alles en nog wat door elkaar, net als het gebruik van stempels en snijmallen. De twee aparte cijfers met het & teken ertussen is bewust want de twee hebben met elkaar vijf kinderen. En natuurlijk hoop ik dat de reeks cijfers onder de 25 nog heel lang doorgaat! 

Een kleine week geleden, op de meest druilerige dag van de week, ben ik een dagje naar tante geweest met Noa. Met de bus is voor een peuter een waar avontuur. Op het busstation konden we gelijk instappen zodat we niet buiten hoefden te wachten. Terwijl we ons installeerden maakte zij zich vooral druk om het feit: "Waar zijn de wielen van de bus?". Begrijpelijk dat mama een groot fan van het liedje The weels of the bus graag de wielen van de bus heeft laten zien. Probleem uit de lucht. 

De bustocht van Zuid-Beveland naar Schouwen-Duiveland gaat over twee bruggen, bij Katseveer en de Zeelandbrug. Door de vele regen een minder groot spektakel dan normaal en het is wonderlijk dat een kind het (bijna) niet lijkt te vatten dat we over water heen rijden. Bij het zien van de open brug en de boten leek er een lampje te gaan branden. 

Tante kwam ons ophalen van de bushalte en het zag er naar uit dat we niet kwamen opdagen. De buschauffeuse deed de achterdeur niet open, terwijl Noa op het stopknopje gedrukt had. Dankzij wat geroep van mij en andere passagiers, bedankt meneer voor het imponerende gebruik van uw stembanden, konden we toch uitstappen. Noa wilde bij tante gelijk alles zien en besloot na nog geen 45 seconden dat ze ook de bovenverdieping wilde bekijken (dit is helemaal hip tegenwoordig). Daarna hebben we ons vermaakt door te knutselen, te lunchen, boekjes te lezen en om een boodschap te lopen. Ondanks de hele dag regen hebben wij ons kostelijk vermaakt.