Het is hier geen hotel

Afgelopen week was ik er stiekem eventjes een paar dagen tussenuit! Even weg van de sleur van alledag en veel tijd voor elkaar. En ik ben toch op een verhelderend idee gekomen.. -sarcasme, ik ben al iets langer op de hoogte- Het zou eens goed zijn meer structuur aan te brengen in mijn dagelijks leven en dus hopelijk hier ook op het blog. Het is vaak zo dat ik denk niets (bijzonders) heb om te laten zien of lezen maar er gebeurd genoeg. En meestal zijn het de kleine dingen die leuk zijn om vast te leggen en te delen, toch? Vaak zit er ook nog wel een verhaal aan vast wat ik me graag wil blijven herinneren. Dus al met al wil ik me blogwaardiger op gaan stellen. Met als eerste dit kleine insectenhotel voor in de tuin van opa.

Op vakantie waren we in de buurt van een grote Van Cranenbroek winkel. Volgens mij kan ik dit het beste omschrijven als een XXL ontplofte mix van Makro en Action? Ik krijg altijd spontaan hoofdpijn en de kriebels van zulke enorme winkels (behalve de Ikea, deze is duidelijk opgedeeld in hokjes, iets wat mijn hoofd fijn vind). Toch gezwicht om te gaan en zoals verwacht koop je dan toch de meest uiteenlopende zaken: een softshell kinderjas, een tas met prinsessen erop om de jas in te vervoeren, een doosje graszaad, een houten insectenhotel met bamboe en dennenappels, een toiletbrilverkleiner met matroesjka poppetjes erop en ruitenwisservloeistof. Tja, zeg maar niks. Als de tweejarige had gewinkeld waren we thuisgekomen met een kindertuinstoelenset met parasol, een springkussen van twee meter hoog, een waterfonteintje voor in de tuin, een beeld van een ooievaar en 100 ballenbadballen.. 

Het insectenhotel hebben we bij thuiskomst geschilderd om de boel op te vrolijken. Ik kan je vertellen dat je er verbaasd over kan staan hoe geconcentreerd een tweejarige kan zijn, serieuze bezigheid hoor. De verf die na het klusje over is kan gebruikt worden voor eigen werk op papier. Dochterlief zit in de papier vullende fase. Of zoals ze dat zelf zegt: helemaal dichtmaken. Een tijd geleden heb ik de handen van de kinderen ingesmeerd met verf (me bewust van alle enge stoffen in de verf, ik ben een ontaarde moeder) en op een canvas gedrukt. Sindsdien is het allerlaatste wat ze tijdens het schilderen mag doen haar handen ondersmeren en stempelen. En nu maar hopen dat ze dit niet bij de juf op de peuterspeelzaal doet.