Pagina's

maandag 26 september 2011



Mijn 7+project (langer dan 7 dagen). Ik heb geprobeerd om iedere dag een woord te borduren. Het geborduurde is een woord wat die dag vaak voorkwam, iets wat gebeurde, een samenvatting of gewoon daarom. Ik moet eerlijk toegeven dat ik een dag overgeslagen heb. Ter compensatie heb ik er daarna twee op een dag gemaakt. Best lastig zo'n iedere-dag-project...

woensdag 21 september 2011

365+

Het broertje of zusje van Murphy's law heeft weer toegeslagen. Dit keer zie, hoor en lees ik opeens heel veel over 365-projecten. Kinderlijk eenvoudig: de boeken 365 olifantjes of Iedere dag een verhaaltje komen op hetzelfde neer. Een 365-dagen-project is 'iets' wat je iedere dag doet, net als iedere dag een verhaaltje voorlezen..

Foto-365

Voor het eerst zag ik dit fenomeen op youtube. Sommige mensen besluiten opeens om iedere dag een foto van zichzelf te maken. Het filmpje wat ik voor het eerst zag was van een vrouw die het niet 365 dagen maar 3 jaar lang volhield. De foto's monteert ze achter elkaar en wordt een filmpje. Er zijn meer van dit soort filmpjes te vinden op internet. Sommige mensen  houden het al meer dan 5 jaar lang vol om iedere dag een foto van zichzelf te nemen..


Meer 365
Niet alleen op internet maar ook in tijdschriften is veel te lezen over een dagelijks terugkerend project. Zo ook in mijn favoriete tijdschrift Flow. Ik een van de laatste nummers is een poster te vinden met 365 mogelijkheden wat je kunt (gaan) doen.

Bewonderenswaardig vind ik de mensen die een iedere dag project doen. Zelf ben ik niet zo van de 365+dingen. Misschien was het iemand al opgevallen, dit blog is ten slotte ook geen dagelijks terugkerende bezigheid. En dat is vast handig om erbij te vertellen. Ik plaats af en toe berichten voor eerder gemaakte berichten. Omdat het nieuwste bericht eerder gebeurd is dan het bericht wat er al stond dateer ik het nieuwste bericht op een eerdere datum dan het bericht wat al te lezen is. Dit is echt algebra maar het klopt wel.

Afgelopen dagen heb ik geprobeerd iedere dag iets te maken. Na mijn eindexamen van mijn beeldend werk heb ik nog steeds niet genoeg van borduren en taal. Vandaar dat ik iedere dag een (paar) woord(en) geborduurd heb. Ik heb er al 3... En gister had ik vrij (bruiloft). Misschien maak ik er vandaag nog een. Maar dat weet ik nog niet zeker.  

Elke dag..
Vorige week heb ik ergens een advertentie gezien voor een nieuwe tentoonstelling. Iedere keer denk ik aan de titel van de expositie: Elke dag een draadje..Borduren in gevangenisschap 1940 - 1945. (De expositie is nog tot 11 mei 2012 te zien in het Verzetsmuseum, Amsterdam.) Mensen smokkelden een naald in de zoom van hun kleding of in het eelt van hun handen om te kunnen handwerken. Vreemd is het om hier over na te denken en de contrasten te ontdekken. In 2011 is het vrij normaal dat iemand zichzelf dwingt iedere dag 'iets' te doen. Onze opgesloten medemensen in WOII hadden geen keus. Bij deze mag je kiezen welke groep meer bewondering verdient: de 365+ of de gevangenen. Mijn bewondering gaat uit naar het borduren van een ooievaar. Met feloranje snavel. Gemaakt in een concentratiekamp.

zaterdag 17 september 2011

12:41 - appeltaart!
(jammer dat ik geen geuren kan toevoegen!)

Appeltje - eitje!

Zoals gezegd: een appeltaart bakken van onze eigen appels. Volgens mijn voorraadgedachtes had ik, als een goede huisvrouw, alles in huis voor een lekkere appeltaart: appeltaartmix, appels, boter, bakblik, suiker en een oven.

De volgorde van de voorgeschreven stappen veranderde iets door warrigheid en haast: 
- Rooster in de oven en aan op 160 graden.
- Boter gewogen en in blokjes gesneden. Die moet dan maar even terug in de koelkast anders is het geen koude boter zoals op de verpakking staat.
- Appels geschild en in stukjes gesneden. Suiker, kaneel en rozijnen erbij. Hoppa, die bak is ook klaar.
- Boter weer uit de koelkast. Mixer en mix erbij gelegd. Even kijken, wat moet er met dat deeg? Boter mengen met mix. Daarna moet een ei in.....

Op m'n fietsje naar de koelkast van mama om een ei. Terugfietsen met een ei in mijn hand. Voel me net zo'n kind van 4 met een ei op een lepel. Poort weer van slot. Fiets snel neerzetten. Mobieltje, ei en sleutels in mijn handen. Ja, inderdaad. Kapot.

Zo snel mogelijk dat ei in een bakje! Red het niet, ei in de tuin. Handen wassen. Mobieltje / fiets / deurkruk afpoetsen... Terugfietsen om een nieuw ei. Papa bescheurd het helemaal, ik iets minder. Dit keer het ei in mijn fietstas gedaan. Ei heelhuids aangekomen.

Boter en mix mixen. Meel stuift alle kanten op, boter klontert lekker op grote dotten terwijl ik kleine klontjes wil. Stampen met de mixer helpt ook niet. Ei erbij helpt wel. Had toch mislukt geweest als ik het zonder gedaan had. Mix in de koelkast zegt de verpakking.

Na 20 seconden (doekje over het aanrecht) de mix weer uit de koelkast. Een dot kruimelmix in het bakblik, aanduwen. Beetje warme handen van het heel hard fietsen. En de 20 seconden koelkast voegen ook weinig toe. Deeg plakt goed aan mijn handen en minder goed aan het bakblik.

Appels erop, ruikt lekker. Vroeger kreeg ik altijd een schaaltje wat 'over' was. Niet aan denken, gas geven. Overige kruimelmix erop. Beetje weinig, mix zakt helemaal tussen de appeltjes. Geeft niks. De oven in en afwachten..

Ben nog steeds aan het afwachten. De kookwekker op het bureau tikt gewoon keihard verder. Helemaal niet irritant. Nog 3 minuten. Ik ben benieuwd hoe het is met mijn typische zaterdagochtendgevalletje..

maandag 12 september 2011

Apen gapen

Eenmaal, andermaal - apekooitje
Lang leve vakantieveilingen! Vorige week zaterdag besloten we de hotelbon voor een overnachting Arcen te gebruiken. Kon het niet nalaten om nog even te kijken of er weer andere veilingen waren. En impulsief als ik (soms) ben, huppa een bod! Twee tickets voor een dagje apenheul voor 2/3e van de prijs, ideaal. Twee blije kinderen die avond in huis. Maar toen miste er nog een hotel. Want Arcen ligt niet in de buurt van Apeldoorn. Dus binnen een kwartier was er een overnachting in een hotel in Bronckhorst  (het kleinste stadje van Nederland).  

Apenheul
En het was zo fantastisch! Ondanks de file en de regen was er een prima stemming. En als je dan vijf minuten binnen bent en er lopen mini-aapjes naast je. Grandioos. De doodshoofdaapjes waren al favoriet voor we alle andere dieren gezien hadden. Hier een overzicht van de hoogte- en dieptepunten:
- Het regende alleen het eerste halfuur van de dag.
- Puberende gorilla-leider kwam te laat opdagen bij de voederpresentatie. Dus hij moest eerst lijden omdat hij de brokken had gemist. Daarna mocht hij leiden, de vrouwen lieten braaf te stukken prei/appel/komkommer liggen als het te dicht bij hem in de buurt lag.
- De nieuwe aanwinsten van Apenheul, de neusapen, zijn ehm.. erg bijzonder.. Hun neus is grooooot! Een oude man is er niks bij, inclusief mee-eters en haartjes! Maar erg opvallend vonden we niet hun neus maar hun andere zaakje zeg maar. Knalrood met zwart. Tja.. Voor verdere details moet je zelf maar eens gaan kijken, het was erg aapart (sorry, beetje flauw).
- Bij de gebrilde doodshoofdaapjes was 's nachts een kleintje geboren. Moeder liep, nee rende en sprong, gewoon vrolijk rond in het bos! Heel erg bijzonder en ook wel speciaal dat wij als een van de eerste bezoekers hem/haar gezien hebben. Geslacht is namelijk onbekend tot het eerste onbedekte plasje.
- Apen lijken inderdaad veel op mensen, veel jonge apen gezien met AapDHD (oké, ook flauw inkoppertje).

     

Na deze gebeurtenissen nog een keertje teruggegaan naar de doodshoofdaapjes. Precies op tijd voor voedertijd. Daarna aapjes op schoot, op onze schouders, op de paraplu, op de tas, in de jas.. De aapjes zijn duidelijk verzot op alles wat rijdt: van kinderwagen tot rolstoel. Pril gezinsgeluk werd verstoord door een grijpgraag aapje. Vader, moeder en dochtertje in een kinderwagen. Binnen 5 seconden: floep, weg elastiekje! Het haar-fonteintje op het hoofd van het meisje bleef recht overeind staan en het meisje bleef even stoïcijns kijken als voorheen. Maar moeder en parkwachter duidelijk in paniek. Meer ongerust voor de aap dan voor het meisje overigens. 
Zelf hadden we ook nog een aardig accidentje. Een aapje was zo lief om bij manlief een drolletje in zijn de kraag van zijn jas te leggen (vastgelegd op video hoor!). Daarna bood ik, tegen de regels, een aapje een bamboetakje aan. Als dank beet het schatje in mijn vinger (helaas ook op gefilmd).

Schreeuwlelijk wonderaapje
Een paar weken geleden heb ik weer een waargebeurd verhaal gelezen. Het boek heet Kasey, het wonderaapje van Ellen Rogers. Het boek ligt in veel boekhandels en is sinds enkele weken bestseller-af in de bibliotheek. De schrijfster toont ons de wereld van haarzelf, haar zoon Ned en Kasey een kapucijnaapje. Door een verkeersongeluk moet Ned leven met heel erg veel beperkingen, hierdoor zou een hulphond zelfs bijna niets toevoegen. Via-via komt de familie bij de stichting van Helping Hands. Deze stichting traint kapucijnaapjes als hulpdieren. Als je wilt lachen om gekke bekken en (knappe) apenstreken of wilt huilen wat ze betekenen voor mensen met een heftige beperking kijk dan opwww.monkeyhelpers.org.

Vraag?
Heeft iemand voor dit voorgaande fenomeen een naam? Lees ik een boek over een slim aapje, een paar weken later zit haar soortgenoot op mijn schouder. Net zoiets als: je hebt trek en ziet overal reclames over eten. De wet van Murphy maar dan anders. Ik ben benieuwd of iemand hier een echte of prachtig verzonnen benaming voor heeft. 

Echt
Nog even over boeken. Sinds enkele jaren heb ik het 'boeksoort' waargebeurde verhalen ontdekt. Hier een aantal redenen waarom ik deze boeken graag lees en waarom je er ook voor zou kunnen kiezen. In veel boeken zijn een heleboel foto's te vinden van de hoofdpersonen (leuk!), het verhaal is echt gebeurd (dus geen verzonnen, moordend verhaal over pure onzin), de boeken zijn puur (de auteurs worden wel bijgestaan maar zijn over het algemeen geen literaire schrijvers) en het geeft zoveel voldoening. 
Momenteel lees ik Terug naar de jungle (Sabine Kuegler), het vervolg op Dochter van de jungle. De meest bijzondere boeken in dit genre zijn Mijn woestijn door Waris Dirie (erg heftig!) en hoog bovenaan op nr. 1 Mijn vriend Henry. Voor degene die niet kunnen wachten op een reservering in de bieb o.i.d.: laatstgenoemde boeken (en meer) staan hier in de boekenkast. 

zaterdag 10 september 2011

Oogst

Postcrossing
Afgelopen week heb ik mijn eerste kaart ontvangen! De skyline van Kansas city pronkt nu op de kastdeur. Vorige week dinsdag was mijn kaart aangekomen in Duitsland & kon ik dus een kaart van iemand verwachten. Meer dan een week heb ik moeten wachten maar het resultaat is er! Vanochtend stond manlief met een stapel post in zijn handen (wat de laatste weken dus zelden voorkwam). In een glimp zag ik een blauwe priorityzegel. Om zo te zeggen werd het even priorityblauw voor mijn ogen, hebben die stapel! En wat een verrassing: twee kaarten! Een hele, grote ouderwetse kaart uit Finland en een humoristische kaart met een quote uit Duitsland. Hier de quote: Es stimmt, dass Arbeit noch keinen umgebracht hat, aber warum ein Risiko eingehen? Op sommige dagen moet je de man Ronald Reagan gelijk geven. Vooral als het weer van afgelopen weken blijft aanhouden. Maar vandaag hadden wij andere spreuken in gedachten. 

Zwoegen en ploegen
Het takenlijstje voor de vrije zaterdag was vrij lang, de keuze was reuze zeg maar. De weersvoorspellingen waren zodanig dat manlief gelijk aan het schilderen gegaan is. Zelf ook blij dat de was eindelijk weer kon wapperen, ramen open en poetsen maar. De planning was dat we 's ochtends hard door zouden werken zodat de middag overbleef voor monumentendag! Maar echte werkers als we zijn.. Doorgegaan tot vijf uur 's middags! Kozijnen geschilderd, kleding gewassen en gevouwen, vaatwasser zijn gang laten gaan, afdak gewit, zonnescherm-'geraamte' afgepoetst, de nieuwe aankoop schoongemaakt (later daarover meer), stenen gesjouwd en de appelboom gesnoeid. Als je het langzaam uitspreekt is het een hele hoop, als je het moet uitvoeren nog een grotere hoop.
  
Oogsten
In de onze achtertuin staan een appel- en een perenboom. Het jaar dat we in het huis kwamen wonen was de oogst zo groot dat 1 appel voldoende was voor een 'pakje' appelflappen (= een pakje bladerdeeg). Na een fikse snoeibeurt hebben we ook een jammerlijke oogst meegemaakt: 0 appels, 2 mini peren. Dit jaar hebben we vol goede moed weer gehoopt op een nieuwe oogst. Aan het begin van het seizoen bleek dat meer wezens hun zinnen gezet hadden op de appelboom: een leger luizen. Door het weer en wind van de afgelopen tijd lagen er al wat appels op de grond (wat overigens weer andere legers aantrekt..). Maar vanmiddag toch aardig wat appeltjes geplukt! Volgende week een lekkere appeltaart bakken..

Daarna hebben we gelijk door het zure appeltje heen gebeten: de snoeischaar erin. Met het 200jarentuinplan in het achterhoofd moeten de twee boompjes wijken. Vanmiddag hebben we alvast alle takken eraf gehaald. Zo blijft het wat in evenwicht, dan lijkt niet alleen het weer maar ook de bomen alvast op de herfst. 

Aaa.....nekdote (als we het toch over appels hebben)
Lang geleden hadden we last van een appel-overschot (Zeeuwen en een boomgaard waar je gratis mag plukken). En na een paar keer appelmoes, appelcake, appel-compote, appeltaart was de spanning er wel af. Dus als we aan mama vroegen: wat hebben we bij de koffie? Dan zeiden we tegelijk: je mag drie keer raden... A.... De A van appeltaart dus. Of appelcake. Of appelmoes. Maar dat eet je niet bij de koffie. Alhoewel, tante eet haar biogarde het liefst met bramensap (zelfgeplukt en zelfgemaakt) en wat appelmoes. Hmm!


woensdag 7 september 2011

Hoge thee

Een tijdje geleden is mijn nichtje jarig geweest. Schoonzus vroeg of ik het zag zitten om een verjaardagsfeestje te organiseren. Natuurlijk, heel erg graag zelfs! Zes meisjes en drie jongens, inclusief jarige en broertje, waren de gelukkigen. Mijn nichtje is een echt meisje-meisje en verzot op alles wat daarmee te maken heeft. Uiteindelijk werd het thema van het feestje: een echte high-tea.  

Na alle gezellige drukte van de kadootjes uitpakken en het eten zijn we echt begonnen met de thee-dingen. De meisjes zouden zich gedragen als echte dames op een high tea en de jongens wilden wel galant voor de dames zijn, als een soort obers.
De eerste activiteit was het beschilderen van thee benodigdheden. De feestgangers vertelden wat er allemaal nodig is voor thee drinken: lepel, melk, theezakje, kom, suiker en water. Daarna mochten ze hun eigen set beschilderen, een glazen theekom en een bakje voor theezakjes van porselein. Een kop en schotel is niet handig op die leeftijd (de meesten lusten niet eens thee) en een glas / bakje kunnen voor veel dingen gebruikt worden, vandaar.

Het schilderen ging erg goed en was erg grappig: Ooooh dat geel is mooi. Mag ik zien? Ooooh dat lijkt wel goud! Zonder schroom pakken ze hun beker, een kwast en een dot verf en gaan! Zelfs de oren van de glazen werden niet overgeslagen.  

Tijdens het schilderen fluisterde nichtje in mijn oor dat ze heel graag wilde snoephappen. Voor het geval dat ik het zou vergeten. Maar er was helemaal geen tijd en aandacht meer voor snoephappen. Na het schilderen wilden ze allemaal buitenspelen. Kinderen naar buiten, servies in de oven en alles klaarzetten voor het thee drinken.  

Na het buitenspelen stond de tafel vol met allerlei lekkere versieringen. De cupcakes werden uitgedeeld door de jarige en het cake-versieren kon beginnen. De roze fondant was hard nodig om ervoor te zorgen dat alle snoepjes, chocolaatjes, hagelslagjes, hartjes, eet-papier-figuurtjes en lettertjes bleven plakken. De grootste versiering was een (brandend) kaarsje voor iedere cupcake. Blazen maar!

Het thee-drinken gebeurde ook in stijl. De dames en heren mochten kiezen uit verschillende soorten thee uit een theepot (echte thee, ranja en sap) of wijn-limonade. De heren kregen een grote mok en de dames dronken uit kopjes met hun pink omhoog. Op een gegeven moment kregen de meisjes zoveel kapsones dat ze niet aangesproken wensten te worden met dame maar met koningin...


dinsdag 6 september 2011

maandag 5 september 2011

Geen kunst


Vanavond een werk ontdekt van Lucio Fontana. Het kostte ons aardig wat tijd en geld maar we zijn nu de trotse bezitter van het werk van een beroemd kunstenaar! 

Het werk van Lucio Fontana is bekend door de tagli (sneden) en buchi (gaten). Zijn werkwijze: een doek neerzetten, uren geconcentreerd staren en dan met een mes het doek te lijf gaan. Door het gat in het doek gaat het verder dan 'normaal schilderwerk'. De lichtval verandert, door het gat is de ruimte erachter zichtbaar en het gaat ook om de actie zelf (performance). En nee hoor, hij is niet gestopt na een doek. Saai? Zelf vond hij van niet: "Saai wordt het niet, het gebaar laat zich herhalen, als een kus of een boterham met kaas."

Helaas hangt het kunstwerk nog op een onfortuinlijke plek. Alhoewel de badkamer wel een ruimte is waar je ontspant.. En je moet er even aan wennen, zoiets verwacht je namelijk niet op het plafond. Het plafond is eerst gewit, daarna is het bewerkt door een aantal schimmels. Met HG verdwenen deze schimmels en hun grijze dotten. Daarna hebben we een tijdje gewacht. Het duurt namelijk een tijdje voordat de verflaag breekt, scheurt en langzaam loslaat.. Maar dan heb je wel wat, een badkamerplafond à la Lucio Fontana.

zaterdag 3 september 2011

Citaat

VERDOE JE
TIJD NIET MET
HET ZOEKEN
NAAR EEN
HINDERNIS.
(Franz Kafka)


 
 
                  MISSCHIEN
                  IS ER GEEN.