Verhalenallemalen

Geen vrije zaterdag vandaag maar een training voor de Vrolijkheid. Luisteren, praten, doen en meedoen over het werk voor de stichting. Korte introductie interviews met (nieuwe) collega's, je eigen diversiteitscirkel maken die jezelf in het nu weergeeft (confronterend voor sommigen, in mijn geval wel) en daarna een heerlijke warme lunch door een van de mama´s van het centrum. Na de verkwikkende pauze weer verder met een toch wel schokkende act door de collega en trainer die inspeelde op het aandachtspunt normen en waarden. Na nog meer informatie over de stichting en het stellen of beantwoorden van vragen zit ons hoofd vol! Zoals je ziet moet ik tijdens zoveel informatie mijn handen wat laten doen aangezien mijn hoofd ook ergens anders heen gaat, vandaar wat gekke krabbels in het schrift. Tijdens gesprek over de normen en waarden, wat mij weer een nieuw inzicht gaf op dit onderwerp, krabbelde ik wat woorden op papier die voor mij gevoelsmatig uitdrukken waar het om draait. Het kleine woord-dingetje onder de sinaasappel zegt het volgende: 

normen 

   en

waarden

wormen 

   en

brandhaarden

We zullen zien wat de toekomst voor ons en voor mij in petto heeft bij de Vrolijkheid. Ondanks dat het een ontzettend 'vullende' dag was had ik het niet willen missen. Nieuwe informatie, extra motivatie en vooral het gevoel delen met elkaar dat we allemaal begaan zijn met 'de vluchteling'. De vluchteling die niet bestaat, evenmin als Jan Modaal of Truus Doornsnee of weet ik het wie of welk hokje. Voor ons is het de moeder met de twee kinderen, het meisje of de puberzoon die om welke reden dan ook op een asielzoekerscentrum wonen.