Je hebt een asociale Annie, een zingend weesmeisje met die naam en er zijn reanimatiepoppen die Annie worden genoemd. Vanmiddag zag ik de laatste versie op mijn eerste reanimatiecursus. Best even schrikken als er drie van zulke poppen in een leeg lokaal liggen, het zag er best eng uit. Gelukkig hadden we een instructeur in opperbeste stemming dus dit maakte veel goed.
Dat het niet meeviel had ik van te voren al een beetje ingeschat. Sowieso is het hele verhaal reanimatie niet erg leuk, wel is het goed om er bij stil te staan en ben ik blij dat ik het gedaan heb. Het reanimeren zelf is echt heel zwaar, serieus! De borst van de pop, die een persoon van 80kg voorstelde, moest vijf centimeter ingeduwd worden (dit is een nieuwe regel). Dat is dus echt een eind! Eerst 30 keer duwen, daarna twee keer beademen, daarna weer hetzelfde riedeltje. Volgens de instructeur houdt een persoon dit effectief maar twee minuten vol..
Het werken met een AED hebben we ook geoefend. Bij de meeste AED's zitten diverse hulpmiddelen waarvan sommige logisch maar ook apart zijn. Een schaar om kleding door te knippen en een mondkapje voor beademing zijn vrij logisch maar aan een scheermesje om eventueel behaarde mannen van hun borsthaar te ontdoen. Het is niet het eerste wat in je opkomt maar logisch als je de sticker van de elektrode op heel veel borsthaar wil gaan plakken. De machines gaven geen echte schokken maar toch was het vrij duidelijk voor te stellen hoe het er in het echt aan toe gaat. Hopelijk maak ik dit nooit maar dan ook nooit mee in mijn leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten