Pagina's

vrijdag 26 april 2013

Links, rechts, links..

Iedere vrijdag proberen we samen de Nederlandse taal te leren, eerst een stel en daarna een alleenstaande jonge vrouw met een kindje van een jaar (alle drie uit Afghanistan). De papa en mama en twee kinderen ken ik al twee jaar, de mama is nog maar enkele maanden in Nederland. Beide lessen gaan dus op een hele andere manier. Met het stel heb voer ik gesprekken over hun reis naar Nederland, de procedure en hun familie. Met de alleenstaande moeder blijft het bij basale dingen en leren we tellen, de dagen van de week en het abc. 

Toch?
Normaal noemt het stel me bij de naam maar soms vinden ze het grappig om heel overdreven juf en mijn naam te zeggen. Dus zo volgt er de vraag: "Juf, toch... eh.. (kijkt in zijn schriftje).. begrijpen.. toch?" en de vrouw vraagt: "Toch, wat is?". Nu wil het geval dat ik best vaak het woord 'toch' zeg, vaak op het eind van een zin om een bevestiging uit mensen te krijgen: 'toch?'. Maar of ik deze manier van toch goed kan uitleggen, dat is een heel ander verhaal. Allemensen wat is de Nederlandse taal toch lastig..

Dubbel leren
Aan de andere kant leer ik weer wat Farsi en Dari woorden. Het grappige is ook dat als je goed luistert en kijkt terwijl ze praten je kunt begrijpen waar het over gaat. Zo is machine auto (makkelijk toch?), dochter is dochtar (met langgerekte a) en au is ach. Ik zou van een tot tien kunnen tellen maar het onthouden gaat lastig. Gelukkig kan ik wel tegen iemand zeggen dat hij/zij sterk is, ik kan vragen 'hoe gaat het? en ik weet de termen voor hard en zacht. Je kan het maar nodig hebben, je weet nooit.

Negatief 
Door slecht nieuws hebben we maar een klein poosje 'les' gedaan. Een ander Afghaans gezin wat bijna even lang in Nederland is heeft negatief gekregen. Het stel heeft het er erg moeilijk mee, zij komen tenslotte uit hetzelfde land en zijn ongeveer even lang in Nederland. Dan is het niet moeilijk om te denken dat hun gezin wel eens de volgende zou kunnen zijn. 

Bovendien moeten ze straks hun opgebouwde vriendschap (die voor het verstrijken van de tijd op het centrum belangrijk is) weer opgeven. "Nee, vriendin. Familie" zegt de moeder als ik zeg dat haar vriendin moet vertrekken. We hebben het over het kinder-pardon, de procedure, wat haar vriendin nog kan doen en over een mogelijke terugkeer naar Afghanistan. Volgens de vrouw is Afghanistan geen fijn land om in te leven, zeker niet nu de Amerikanen zich terugtrekken uit het land "Amerika Afghanistan goed, Amerika nee, Afghanistan niet goed.". 

's Avonds laat zijn we gaan zwemmen in het zwembad van Vlissingen. Hier werd voor de laatste avond van het seizoen een vrouwenavond georganiseerd (geen mannen, afgeplakte ramen en kamerschermen voor twee rijen kleedhokjes). De vrouw die gisteren het slechte nieuws te horen had gekregen wilde eerst niet mee. Later stapte ze toch met haar zoontje van twee in de auto. Na het zwemmen loopt iedereen pratend en lachend naar de auto's terug. De vrouw kijkt me aan en geeft aan dat het goed is dat ze meegegaan is en dat ze lacht, want lachen is goed voor een mens. Als we terug zijn op het azc komt ze naar me toe. "Dankjewel voor alles. Dankjewel voor.. ehm.. goede dagen en avonden op azc. Misschien was zwemmen laatste keer maar was heel leuk.".

Geen opmerkingen:

Een reactie posten